Regel het - column

‘Schiet op! Jullie verzamelen al over vijf minuten. Heb je de scheenbeschermers? En o ja, denk aan een vest voor als je wissel moet zitten, op de wind is het nog fris.’ Anne-Claire ritst de tas van dochterlief open – het zou niet nodig moeten zijn maar voor de zekerheid toch nog even alles controleren. Je zal net zien dat het bitje ontbreekt, wie mag er dan straks weer naar huis om dat rotding op te halen? Precies, mama. ‘Verdorie meid, kousen! Je hebt je kousen niet ingepakt!’

‘Ah nééé, mam! Je hebt ze toch wel gewassen, hè?’ Verwilderde puberogen schieten door de slaapkamer. ‘Shit, ze liggen nog onder mijn bed, nu moet ik die stinkdingen aan.’

‘Och meisje, gooi ze dan ook in de wasmand, dan kan mama het niet vergeten.’ Anne-Claire weet het nu zeker: maandag koopt ze eerst een reservepaar, zo kan je je kind niet de deur uit laten gaan. Beschamend dit zeg. Ze werpt een blik op de klok. ‘Ik breng je wel weer even met de auto, meid. De volgende keer eerder beginnen met inpakken, hoor!’

Onderweg naar de auto schieten ze de jassen aan. ‘Als jij je moeder ook niet had, kind,’ zegt Anne-Claire als ze aan haar autogordel zit te sjorren. ‘Tante Jolanda doet dit allemaal niet hoor, jouw neven moeten alles zelf doen.’

‘Hoe laat begint de wedstrijd ook alweer? Veel plezier, jongen. Kijk goed uit onderweg, hè.’ Jolanda zwaait haar jongste zoon uit. Ze maakt nog even een klusje af, dan springt ze zelf ook op de fiets. Het team kan stuivertje wisselen met nummer 3. Hoe belangrijk en spannend de pot van vandaag ook mag zijn: tassen nakijken doet Jolanda allang niet meer. De kinderen zijn oud en wijs genoeg om zelf te checken of de tas compleet is, vindt ze. Vergeten ze iets dan kunnen ze zelf terug om het te halen. Pech als er daardoor een gedeelte van de wedstrijd gemist wordt, daar leren ze het wel mee af. Meteen na de wedstrijd of training mogen de jongens zelf de kleding in de wasmand gooien. En doen ze dat niet? Tja, helaas pindakaas, dan wordt er niet gewassen. Eigen schuld dikke bult. Jolanda heeft er geen last van als de sporter meurend over het veld loopt, ze staat op veilige afstand langs de zijlijn. Het is nog maar twee keer gebeurd gelukkig. En dat is al drie jaar geleden. Zo heeft ze haar man Jan-Hendrik ook zelf leren nadenken. Hij en Anne-Claire hoefden dat vroeger thuis niet, hun moeder regelde daar alles. Jolanda is dol op haar schoonfamilie, dat is het niet, maar eerlijk gezegd zou zij er niet aan moeten denken om andermans verantwoordingen op zich te nemen. Echt niet.

www.jankouwenhoven.eu© 2015