Bardienst – Jan Kouwenhoven

‘Och nee toch, vreselijk, komende zaterdag hebben we bardienst, schat. De vorige keer heb ik het gedaan dus nu…’

‘Doe jij het weer, Jan, ik heb vriendinnenweekend in Schoorl.’ Ze kijkt me aan met een triomfantelijke blik die mij laat mopperen dat ik ook wel eens met een stuk of wat vriendinnen een weekendje door zou willen brengen. Ook heerlijk aan de kust in een huisje met sauna en openhaard. En dan het liefst tijdens de eerstvolgende bardienst. Een bloedhekel heb ik eraan om een beetje achter zo’n bar te gaan staan. Nooit weet ik hoe de kassa werkt, de pinautomaat, wat een broodje kroket kost, waar de flesjes chocolademelk staan. Welk van alle Haribozakjes is in hemelsnaam gevuld met happy cherries? En maar blij kijken! Zelfs wanneer je acht minuten met een tosti rondloopt omdat je niet meer weet wie dat ding besteld heeft. Nee, bardienst is niet aan mij besteed. Maar ja, wat is een sportvereniging zonder extra inkomsten? Daarbij zou ons cluppie behoorlijk aan gezelligheid inboeten als we geen clubhuis zouden hebben. Niet op komen dagen is geen optie.

Klokslag twaalf zet ik de fiets op slot, vandaag helaas geen plaats langs de lijn voor mij. Clubbelang voor alles. Binnen maak ik kennis met de twee andere dwangarbeiders die het thuis ook verloren hebben van hun partners. In het begin zijn we wat onwennig maar al snel zetten we de lekkerste koffie, serveren we de meest fantastische tosti’s en bakken de allerbeste kroketten. We maken links en rechts een praatje, beantwoorden vragen over onze clubhistorie en nemen de telefoon op alsof we hier al jaren werken. Op een rustig moment gaan we beurtelings naar buiten zodat we toch nog iets kunnen zien van onze sporthelden. Als ik het veld nader worden er grapjes gemaakt dat het hier plotseling naar Dobben-kroketten stinkt, of ik alsjeblieft aan de andere kant van de wind wil gaan staan en of ik de volgende keer misschien vijftien koffie wil meenemen. Het wordt mij nog niet helemaal duidelijk of de barmedewerker populair is, of een gemakkelijk prooi. Op gejuich vanaf het veld zien we dat er gescoord is, door ons team maar wie precies de doelpuntmaker is dat mag Joost weten. Vrij snel na spelhervatting loop ik weer terug naar mijn werkplek waar drie jongetjes – met een twee-euromunt stevig in de knuistjes geklemd – maar niet kunnen kiezen. Het liefst hadden ze papa’s creditcard meegenomen, was het niet zo’n enorme krent geweest, zeggen we tegen elkaar.

Drie nieuwe vrijwilligers melden zich. Ik kijk op de klok. Goh, zijn die vier uurtjes nu alweer om? Omdat het anders echt te vol zou worden achter de bar dragen we de dienst over om met een brede lach afscheid te nemen.

Ach ja, soms kan je ergens zo onnodig tegenop zien.

www.jankouwenhoven.eu© 2014